Jos Lammertink

Jos Lammertink

Het berichtje kwam even voor vier zondagmiddag: Jos is vanmiddag om half drie overleden. Het kwam harder binnen dan ik gedacht had, je wist dat het zou komen en toch. Want Jos was niet zo maar iemand. Zijn imposante figuur, zijn uitstraling, zijn vriendelijkheid, zo kende iedereen Jos. Maar de al rond 1985 ingezette aftakeling had nu zijn eindpunt bereikt. De diverse keren dat ik hem bezocht leverden altijd een ander beeld op. Want van de sportman zoals de meeste mensen zich hem herinneren was niet veel meer over. Zijn functies waren zeer beperkt geworden, iets drinken ging nog net, met een rietje, het glas of de beker moest op zijn schoot gezet worden, dat was het. Lichamelijk op, maar geestelijk op en top actief. Vorige week maandag ging het niet langer meer, Jos werd opgenomen. En in de loop van de week bleek dat het dit keer onomkeerbaar zou zijn.

Jos was als wielrenner een grootheid. Al bij de junioren boden organisatoren startgeld om hem aan de start te krijgen. Weg of veld, het maakte hem niet uit, blonk uit op alles. Later als amateur kwam daar de baan nog bij, de achtervolging. Werd Nederlands Kampioen op de achtervolging, zo uit het niets, vrijwel zonder enige specialistische voorbereiding. En op het WK bleek enige manier om hem uit te schakelen de slimheid van de ( Italiaanse ) concurrentie, die altijd net op het juiste moment lek reden en zo een nieuwe start afdwongen. Op de weg werd hij Nederlands Kampioen bij de amateurs op de Adsteeg in Beek, en ook bij de beroepsrenners was er een rood-wit-blauwe trui voor Jos, in 1986 in Geulle. Hij was toen al niet meer in zijn allerbeste vorm, de eerste symptomen van een spierziekte tekenden zich al af , een ziekte die heel progressief bleek te zijn.