Het geheim achter het verzoek.
Enkele weken geleden werd ik gebeld door Philip Kootstra, de voorzitter van de Zwaluwen Almelo. Of ik een interview wilde doen met hem. Natuurlijk zei ik ja, een man als Philip heeft altijd een leuk verhaal en al een spraakmakende carrière in de wielersport achter de rug. Inmiddels al zo’n tien jaar geleden zorgde hij er samen met Bart Schipper voor dat er een nieuw regionaal wielerteam kwam, gesponsord door VolkerWessels. Een bouwgigant, die nooit in verband werd gebracht met wielrennen, maar de beide heren kregen het voor elkaar. Hoewel de regionale invulling van het team na drie jaar grotendeels was verdwenen heeft VolkerWessels zich opgewerkt tot een van de beste continentale teams in Nederland. Maar zijn verzoek bleek een heel gerichte inhoud te hebben: in 2025 stopt Philip Kootstra als voorzitter van De Zwaluwen. Over het hoe en waarom van een beslissing.
Je hebt mij wel laten schrikken met dit besluit, zeg ik als opening. Zijn antwoord is duidelijk: “ Dit moest een keer gebeuren. In 2018 kwam ik in het bestuur, werd al snel voorzitter, en had geen idee hoeveel energie dat kostte. Vanaf het eerste moment heb ik keihard gewerkt om De Zwaluwen op een hoger niveau te brengen, zowel prestatief, maar ook met sponsoren, kleding, wagenpark, de huisstijl, het clubgebouw en parcours, noem maar op. Het effect is nu dat het allemaal normaal gevonden wordt, De vaste kern ziet het wel, maar is eigenlijk te klein. Steeds maar weer een beroep doen op dezelfde mensen om een stabiele toekomst te bieden kan gewoon niet. Ik heb er heel veel energie in gestoken, maar er is meer dan alleen dit voorzitterschap. Er zijn ook andere zaken, mijn privé leven mag er niet onder lijden. Dit is gewoon het juiste moment “.
Hij heeft de nodige aanpassingen doorgevoerd, en kreeg op de een of andere manier iedereen aan het werk. Niet in de laatste plaats omdat hij ook zelf de handen uit de mouwen stak. Schroomde niet om zelf met dranghekken te sjouwen, het parkoers verder op te bouwen, en niet te vergeten zijn stimulerende inzet bij de verbouwing van het clubhuis. Het probleem van het al aangestipte alles normaal vinden wordt echter wel een belangrijk punt voor hem: “ Mensen zijn tegenwoordig veel individualistischer geworden, kijken minder of niet meer naar elkaar om, dat klopt niet met de kernwaarde van mij en de vereniging. Mensen en leden zien niet in wat onze vrijwilligers en sponsoren doen voor de leden, en het kan nooit goed genoeg zijn. Dat raakt me de laatste tijd heel erg, en kan er zelf boos en verdrietig van worden. De Zwaluwen heeft mij persoonlijk heel veel gebracht en wil dit ook doorgeven aan de volgende generatie. Dat is mij naar mijn idee goed gelukt, maar die kernwaarde komt door de veranderende wereld nu in gevaar. Mensen staan er niet meer open voor. Om mee te gaan met de tijd hebben we alles vernieuwd maar dat maakt het juist zo belangrijk dat er mensen blijven instromen. En er moet dus meer zelfinitiatief getoond worden. Tenslotte zijn we met zijn allen belangrijk voor de vereniging, dat moet behouden blijven ”.
Het maakt zijn beslissing duidelijker, maar is hij zelf wel echt toe aan stoppen, kan hij dit loslaten? Zijn antwoord komt onmiddellijk: “ Nee, in ben nog niet klaar met De Zwaluwen en loslaten zal niet gemakkelijk worden. Maar ik wil een goede overdracht aan kunnen bieden richting mijn opvolger. Daarom moest dit nu gebeuren. Dit jaar moeten we al zorgen voor opvolging, zodat er meegedraaid kan worden. Dat maakt de overgang in 2025 veel gemakkelijker. Daarna kan hij/zij ook eigen initiatieven naar voren brengen “.
Het is wel duidelijk dat de tijd begint te dringen, zeker ook gezien het takenpakket dat Philip naast zijn voorzitterschap nog beheert: “ Ik ben ook de kartrekker voor sponsoren en kleding, veel van onze evenementen en natuurlijk de vrouwenploeg. Misschien kan dit in de zoektocht naar een opvolger tegen je werken. Vrijwilligers kunnen veel, maar de aansturing van zo’n 25 vrijwilligers kost ook veel tijd “.
Een van de belangrijkste veranderingen de afgelopen jaren was de samenwerking met andere verenigingen. Zo hebben de contacten met OWC, de Oldenzaalse Wieler Club, op beide verenigingen een uitermate positieve uitwerking gehad. Het is duidelijk dat dit ook doorgezet moet worden. En zo zijn er veel meer zaken. Is hij bereid om een van die taken op zich te nemen of wordt de deur van De Zwaluwen voorgoed gesloten ? Het antwoord is duidelijk: “ Ik blijf zeker nog betrokken, wil best nog enkele taken op mij nemen, maar dan wel in overleg met de nieuwe voorzitter. Een sterke commerciële figuur is voor iedere vereniging van belang. Denk bijvoorbeeld aan de contacten met de sponsoren, relatiebeheer wordt steeds belangrijker. Daar zou ik eventueel wel iets in kunnen betekenen “.
Het zal wel even wennen worden, na de wisseling van de wacht. Maar dat de veranderingen die hij heeft doorgevoerd stand zullen blijven houden is voor hem duidelijk: “ Toen ik na mijn juniorentijd overstapte naar de Eliteploeg bleek na mijn terugkeer naar De Zwaluwen als amateurrenner en bestuurslid, enkele jaren later, dat er niets tot weinig was veranderd. Er moesten toen alsnog heel veel stappen gezet worden . Ik denk wel dat we door moeten gaan op de ingeslagen weg. Samenwerking met andere verenigingen moet ook een speerpunt blijven. We zijn er nog niet, maar wel op de goede weg “.
Philip Kootstra weg als voorzitter, daar had niemand nu al rekening mee gehouden. De man op wie je altijd een beroep kon doen, die alles aanpakte. En dat op zijn eigen enthousiaste manier, als een dartel veulen in de wei. Niet boven, maar tussen de leden. Natuurlijk komt er een opvolger, net zo zeker zal De Zwaluwen blijven bestaan. En als ik vraag hoe hij zijn voorzittersperiode kan samenvatten komt hij tot de volgende omschrijving:
“ Wat er stond draaide, stabiel, maar in een veranderende wereld c.q. de wielersport was verandering noodzakelijk om te komen tot het punt waar we nu staan . Ik ben heel trots op alles wat ik samen met onze vrijwilligers heb weten te bereiken en wil iedereen daar ook voor bedanken “ .
Ik zie hem ooit nog terugkomen.
Harry Middeljans
